Armija protiv narkotikov – Het leger tegen drugs. De militairen in Transnistrië richten zich op een nieuwe tegenstander, nu het conflict met de Moldavische buren al bijna 30 jaar in bevroren toestand verkeert. Op het podium vlakbij het parlementsgebouw treden de grootste artiesten van het hele niet-erkende land op. Jonge dienstplichtigen in uniformen met rood/groene insignes zwaaien met vlaggen van Transnistrië en Rusland. Meisjes poseren bij het standbeeld van generaal Suvorov, de stichter van hoofdstad Tiraspol, terwijl de zon ondergaat.
Transnistrië is niet langer het smokkelparadijs dat het ooit was. De licht verbeterde relatie met Moldavië, dat de onafhankelijkheid van de ‘separatisten’ nog altijd niet erkent, heeft voor veel strictere grenscontroles gezorgd. Moldavische, Oekraïense en Transnistrische douaniers bewaken gezamenlijk de betwiste grenzen. Op het anti-drugs festival is niet eens bier te krijgen, al lijkt dat de dansende jongens en meisjes niet in het minst te deren.
Met cognacdestilleerderij KVINT als één van de grootste werkgevers is Tiraspol trouwens bepaald geen stad die is drooggelegd. We drinken er wijnen van lokale druivenrassen als Viorica en Fetească neagră, ijswijn en cognac van 10 en 15 jaar oud. Eén miljoen toeristen willen ze hier over acht jaar hebben. Nu komen er elk jaar nog geen 8000. Op de terrassen aan de 25 Oktoberstraat is nu al geen lege stoel te vinden.
Het Sovjetdecor staat nog fier overeind: Leninbeelden, het neoclassicistische Dom Sovjetov, hamers en sikkels die gebouwen sieren. Toch wordt hier al lang een nieuw toneelstuk opgevoerd. Een toneelstuk waarin de rollen eerlijk zijn verdeeld tussen Moldaviërs, Oekraïeners en Russen; de drie grootste bevolkingsgroepen in het land. Vriendschap der volkeren, zoals het in de Sovjettijd heette. Een geslaagde multiculturele maatschappij – of heeft de Transnistrische propagandamachine ons na een paar dagen al volledig in haar greep?