“Als we dertig toeristen op één dag krijgen, dan hebben we een probleem,” vertelt gids Georgii me. “Tskhinval telt twee minihotels. En dan hebben we buiten de hoofdstad nog een motel.” Dat is het. Punt. Drie plekken waar je kunt overnachten in heel Zuid-Ossetië. Met jaarlijks niet meer dan 30 tot 50 buitenlanders die het niet-erkende land bezoeken (Russen niet meegerekend) een puur hypothetisch probleem – ware het niet dat Russische journalisten die een herdenkingsbijeenkomst in Tskhinval bijwonen de laatste hotelkamers voor onze neus hebben weggekaapt.
Wat nu? Georgii kent niet alleen het hele land, maar ook alle 55.000 inwoners en al snel zijn we te gast bij Zhanna. Eerder deze dag vertelde Georgii nog schoorvoetend dat Tskhinval eigenlijk maar één acceptabel restaurant heeft. Wie doet daar moeilijk over, als je als gast overal aan het hoofd van de tafel wordt geplaatst? Zhanna zet ons Ossetische kaaspastei, gekruide bonensalade, vers brood en huisgemaakte wijn voor. “Kom alsjeblieft nog eens terug. Vertel thuis over ons land – maar alleen aan je familie en beste vrienden!”
De gastvrijheid van de Ossetiërs kent geen grenzen. In vier dagen tijd krijgen we twee flessen wodka, tweeëneenhalve liter zelfgemaakte wijn, een zak snoep, een grotere zak fruit, een pot ajvar, nog meer snoep, drie mokken als souvenir, een stuk kaas, een kwart kuub brandhout en tenslotte van de douaniers een kopje thee met een koek. “Vroeger werden de allerergste criminelen hier ter dood veroordeeld door ze van een berg te gooien,” vertelt Sascha in het Nationale Museum van Zuid-Ossetië. “Zo’n zware straf was er natuurlijk alleen voor moordenaars en mensen die hun gasten beledigen.”
Overal waar we komen willen mensen een praatje maken en vragen ze of we blijven voor een kop thee, de lunch of om te slapen. Voor Ossetiërs zijn gasten heilig; toch krijgen ze die hier nauwelijks. Toegegeven, eenvoudig is een bezoek niet. Je komt het niet-erkende land alleen binnen door de Roka tunnel vanuit Rusland. Wie geen uitnodiging heeft wordt door de douaniers teruggestuurd. Op eigen houtje reizen is er – net als in Noord-Korea, Turkmenistan of Bhutan – niet toegestaan. Wie zich hierdoor niet laat afschrikken en een beetje moeite doet, wordt door de Zuid-Ossetiërs in hun hart gesloten. Ik wens ze in ieder geval meer gasten toe.