Er is ons een sneeuwvrije camping beloofd, maar hoog boven de vallei van de Arriège zien we resten sneeuw in de bergen. Een half uur later rijden we door een wit landschap. Het regent tenminste niet meer, zoals de tien uur daarvoor, onderweg door Frankrijk. Vanaf l’Hospitalet-près-l’Andorre beklimmen we in een sneeuwstorm de haarspeldbochten van de Pyreneeën. De ruitenwissers moeten nog steeds volop aan de bak. We zijn blij Andorra op een steenworp afstand genaderd te zijn, maar de douaniers delen ons enthousiasme niet. Ze sturen ons in onze korte broek en T-shirt resoluut de winterse omstandigheden in en laten ons in een nette rij wachten, terwijl een hond overal snuffelt en de auto aan een grondige inspectie onderworpen wordt.
De camping in Canillo is inderdaad sneeuwvrij, al is de vorst nog niet helemaal uit de grond. Op de grijze stenen staat geen enkele andere tent. Volgens de digitale thermometer langs de weg is het +0°C. In ieder geval plus dus. Als het hier al zo frisjes is, hoe zit het dan morgen in de bergen? Vanuit het dorp zien we schrikbarend veel wit. “Oh, wandelen kan gewoon hoor,” stelt de serveerster van het restaurant ons gerust. Hoe betrouwbaar die informatie is valt nog te bezien, want ik ken de plaatsnamen in Andorra beter dan zij. Hoeveel plaatsnamen heeft dit land nou helemaal?
Elf graden en regen, luidt het weerbericht. Het tikkende geluid op onze tent doet ’s ochtends het ergste vermoeden. Tot onze opluchting constateren we dat het getik door sneeuw wordt veroorzaakt. Sneeuw of geen sneeuw, we gaan de Pyreneeën in. Op de B-weg van Canillo naar Ordino beginnen we de remmen na de zoveelste haarspeldbocht aardig te ruiken. De besneeuwde naaldbossen aan weerszijden maken ruimte voor spectaculaire vergezichten. Overal om ons heen zijn we omringd door witte pieken en een strakblauwe lucht. Via Romaanse kerkjes en oude boogbruggetjes klimt de weg van El Serrat naar natuurpark Vall de Sorteny. Onze auto is de enige op de enorme parkeerplaats.
Is wandelen hier nu wel zo verstandig? Het pad is in eerste instantie goed te volgen, maar na een botanische tuin die uit sneeuw en rotsen bestaat en een verlaten berghut wordt het lastiger. Voor ons ligt een hellend wit vlak met hier en daar wat naaldboompjes en rotsen. Die rotsen dragen soms de rood met witte markeringen waar wij naar speuren, maar de meeste stenen liggen onder de eindeloze laag sneeuw. Eindeloos is misschien wat overdreven, maar wel bij vlagen naveldiep. Een hoog wandeltempo zit er dus niet in. Het levert wel mooie plaatjes op. Alle Andorrezen die ons op het hart drukten vandaag lekker te gaan wandelen zijn zelf iets anders gaan doen, want het pak sneeuw dat hier ligt is maagdelijk. Slechts afdrukken van dierenpoten doorkruisen het witte deken. Van mensenvoeten geen spoor – of van de juiste route, wat dat betreft.
Met verbrande gezichten waden we terug door de nu tamelijk hard smeltende sneeuw. Steeds meer naaldboompjes, mos en orchideeën ontworstelen zich aan hun kille omhelzing en warmen zich aan de zonnestralen. Her en der vormen zich plasjes water. Hele stukken van onze route zijn onherkenbaar veranderd. Frisgroene boompjes baden in het zonlicht; voor de bruine grassen ertussen begint vandaag de lente. Een lente die ook in Andorra la Vella gevierd wordt. In mijn herinnering was de hoofdstad van Andorra één grote slijterij. Sloffen sigaretten, flessen whisky, wodka en obscure dranken met dode hagedissen op de bodem van de fles – dat staat me nog bij uit een jeugdbezoek aan deze dwergstaat.
In de aan Andorra la Vella vastgegroeide buitenwijk Escaldes-Engordany begint de drukte. Iedereen heeft haast om per auto het terras te bereiken. Na veel getoeter, bumperkleven en weinig goede manieren vormt een parkeergarage ons toevluchtsoord. Een parkeergarage waar ik nu nog nachtmerries van heb. Om de hogere verdiepingen te bereiken moeten we vrijwel verticaal omhoog rijden. Zelfs met een niet met het blote oog waarneembare snelheid resulteert dit in geschraap met de bodemplaat over de harde vloer. Bijna hyperventilerend stap ik de hitte van Andorra la Vella in. Wat een bof dat ik toen nog niet wist dat het vele malen verschrikkelijker zou zijn om weer uit de garage te komen. De uitgang zit namelijk niet op de begane grond, zoals logisch zou zijn, maar op de vijfde verdieping. Vanaf daar staat me een genadeloos steile afdaling over een zigzaggende baan van door bergklimaat geteisterd asfalt te wachten. Zelfs in de eerste versnelling en met de rem er constant op vereist deze vrije val bovennatuurlijke stuurmanskunsten om met een intacte auto en zonder blijvende psychische schade tot een goed einde te brengen. Sneeuwvrije campings, een prima dag om te wandelen, de hele dag regen – de informatievoorziening laat soms te wensen over in Andorra, maar we zijn blij dat we sommige dingen vooraf nog niet wisten.